مرگ یک قهرمان چه سنگین است

در غروبی سنگین و دردآلود، هنگامی که سایه‌های شب آرام‌آرام بر خیابان‌های خاموش کابل گسترده می‌شدند، ستاره‌ای دیگر از آسمان قهرمانی افغانستان به خاموشی گرایید. فدراسیون پرورش اندام افغانستان خبر درگذشت علیرضا آساهی، قهرمان پیش کسوتان جهان را به جهانیان رساند. پنج‌شنبه‌ای سرد، بیست و سوم جنوری/۴ دلو ۱۴۰۳، لحظه‌ای بود که این قهرمان بی‌همتا چشم از جهان فروبست و ابدیت را در آغوش کشید.

علیرضا آساهی، نامی که بارها و بارها در میدان‌های جهانی طنین‌انداز شد و پرچم افغانستان را در بلندای افتخار برافراشت، بی‌صدا و نابهنگام چشم از جهان فرو بست. اگرچه فدراسیون پرورش اندام افغانستان علت مرگ او را در پرده‌ای از سکوت فرو برد، اما رسانه‌های محلی از ایست قلبی سخن گفتند؛ اما حقیقت آن است که این مرگ، زخمی شد بر قلب ملتی که او را قهرمان خویش می‌دانست. قرار است پیکر خسته قهرمان فراموش شده امروز جمعه در شهرک امید سبز کابل به خاک سپرده شود.

این قهرمان جاودانه، در اکتبر ۲۰۲۳ تاج نایب قهرمانی مسابقات مالدیف، جهان را بر سر گذاشت و در سال ۲۰۲۴ بار دیگر به قله افتخار بازگشت و مقام قهرمان طلایی چهاردهمین دور مسابقات پرورش اندام جهان ( WPFP) را از آن خود کرد.

مردی که از میدان‌های مبارزه کاراته تا کمربند سیاه درخشید و سپس عشق به پرورش اندام او را به سمت قله‌های تازه هدایت کرد، بیش از یک دهه با تمام توان و شکیبایی، این مسیر دشوار را پیمود.

آخرین کلمات او در فیسبوک، همچون پژواکی از ژرفای تنهایی و اندوه، زخمی تازه بر دل‌ها نهاد: «یاران خوب را روز بد باید شناخت.» جمله‌ای که چون آینه‌ای، رنج‌های پنهان و تنگدستی او را در پس پرده افتخارات نمایان ساخت.

علیرضا آساهی، مربی کیک‌بوکسینگ و مردی که هر مدالش شعله‌ای از امید در دل‌های هم‌وطنانش روشن می‌کرد، دیگر در میان ما نیست. اما یادش، تلاش‌های بی‌وقفه‌اش و درس‌هایی که از زندگانی‌اش به یادگار گذاشت، همواره زنده خواهد ماند. او تنها یک قهرمان نبود؛ او تجلی پایداری در برابر سختی‌ها، فروتنی در اوج عظمت و شجاعت در برابر زندگی بود. اکنون او از ما جدا شده، اما جاودانه در قلب‌ها خواهد ماند.